Weer terug

We zijn weer thuis.

Gisterenavond begon de terugreis met de taxi van Jurong West naar changi Airport. Stephan en Sharina brachten ons weg. Dus we hadden al afscheid genomen van de kinderen en Win. De laatste uurtjes vulden we met spelen met de kinderen. Eerst een uurtje badmintonnen met Yasmin en verder wat rondlopen met Maya. Die haar voeten gebruikte alsof het handen waren toen ik haar niet toestond de schoenen met haar handen in haar mond te stoppen. Ze was reuze handig met haar voetjes.

Maar alles gaat voorbij zo ook deze heerlijke vakantie. We hebben veel gezien en veel gedaan en genoten van al onze familieleden. We smulden van de heerlijke kookkunsten van Sharina en gingen af en toe naar de koffieshop om daar weer wat anders te proeven. Ik houd wel van die keuken. En gewapend met een kookboek over Sinaporees eten zal ik het zelf ook eens proberen.

Het vliegtuig vertrok om 11:45 uur. Een geagiteerde oudere vrouw stond met de tas van iemand anders die even naar het toilet was gegaan. O, wat zal er zijn? Ik ga even kijken want ze zal wel diaree hebben zei ze. Ik dacht dat het vriendinnen waren, maar het bleken mensen die elkaar net hadden leren kennen. En net toen ik erop aandrong maar eens te gaan melden dat er een onbeheerde tas stond. "For your own and our safety". Kwam de vrouw aanlopen en bleek dat ze hem vergeten was. Ze spraken beiden Nederlands en bleken al jaren in verschillende plaatsen in Australië te wonen.

Halverwege de reis ontstond er weer comotie. Dezelfde geagiteerd dame bleek een ring kwijt te zijn. Ze dacht in het toilet of op de plaats waar ze zat. Hoe ze dat voor elkaar had gekregen daar kon ik niet achter komen. De uiterst vriendelijke stewart beloofde het toilet haarfijn uit te kammen en had het voorlopig afgeloten. Toen hij geen resultaat boekte op het toilet kwam hij verder zoeken bij de plaats waar ze zat. Er werden twee stoelen ontmanteld en met een zaklampje gezocht. Uiteindelijk vond hij de ring ergens onder een stoel en bracht hem triomfantelijk bij de dame, die hem uitbundig bedankte.

Verder moest ik gedurende de hele reis regelmatig aan Maya denken, want er zat een baby af en toe te huilen en iedere keer leek het net Maya. Al kan Maya een stuk harder krijzen dan dit kindje dat zich voor haar leeftijd overigens keurig gedroeg.

Het laatste stukje reis ging erg voorspoedig. De interliner kwam direct toen we de halte naderde. De aansluiting met de stadsbus was ook al snel en zo stonden we om half negen vanmorgen al voor onze eigen voordeur en waren we weer thuis.

Nu ga ik snel aan de slag om een groot fotoalbum te maken zodat ik nog lang kan nagenieten.